Od Phanthoma CD Fafnira

Nie spodziewałem się żadnej wizyty, dlatego zdziwiła mnie obecność Melody w moim domu, tym bardziej o tej godzinie. Jednak nie ma się co dziwić, Melody to bardzo miła i opiekuńcza dziewczyna, skoro znali się z Fafnirem, nic dziwnego, ze się o niego martwiła. Kiedy wyszła, spojrzałem na chłopaka.

- Dobrze mieć w znajomych krawcową – stwierdziłem. Chłopak tylko przytaknął, po czym oboje wróciliśmy do naszej kolacji. - Powiedz mi, jak to możliwe, że jesteś Samotnikiem? - zapytałem ciekawy.

- Nie rozumiem – zerknął na mnie.

- No wiesz, Samotnicy raczej nie przyjaźnią się tak z Osadnikami – powiedziałem. Do tego chłopak wyglądał na zbyt delikatnego, aby żyć samemu.

- Tak jest lepiej, przynoszą same nieszczęścia – przewróciłem oczami, jak mógł tak o sobie mówić?

- Mówisz o tej bestii? - chłopak pokiwał głową. - Nie przejmuj się, każdemu to się mogło zdarzyć – Fafnir nie wyglądał, aby uwierzył w te słowa, ale w ciszy kontynuowaliśmy posiłek. Potem zabrałem talerze do zlewu, a wtedy albinos wstał i ponownie zwrócił na siebie moją uwagę.

- Jeszcze raz, bardzo ci dziękuje za pomoc i wszystko inne, ale powinienem się zbierać – i nie czekając na moją odpowiedź, ruszył do wyjścia. Wytarłem dłonie o szmatkę i ruszyłem za nim.

- Oszalałeś? Gdzie niby pójdziesz – zapytałem dość surowo. Rozumiem, że nie chce się narzucać, ale to nie powód, by tracić zdrowy rozsądek.

- Gdzieś na pewno – odparł wymijająco, wbijając wzrok w ziemię. Pokręciłem głową.

- Nie dość że jest późno i ciemno, na dodatek zimno, to ty nie masz ubrań, nie masz się gdzie schować… wszystkie argumenty są przeciwko temu, byś wyszedł – stwierdziłem. Dopiero co leżał z gorączką i już chce wyjść na zewnątrz, aby ponownie zachorować, tym razem na płuca? Nie mogłem mu na to pozwolić, nawet jeśli był Samotnikiem. Fafnir przez chwilę milczał, patrząc w nieznany mi punkt.

- Poradzę sobie, nie martw się – odwrócił się i ruszył do drzwi. Zmarszczyłem brwi.

- O nie, zostajesz i koniec – powiedziałem poważnie. Wtedy się zatrzymał i odwrócił głowę w moją stronę. Wyglądał na dość zdziwionego taką zmianą. - Przecież wiesz, że Melody nie da mi żyć, jeśli dam ci odejść, a tobie się coś stanie – dodałem trochę spokojniej, ale dalej z tą samą powagą. Dopiero wtedy młodszy wyglądał, jakby coś do niego docierało. W końcu westchnął i pokiwał głową na znak, że zostaje. Uśmiechnąłem się. - Ciesze się, że się rozumiemy. A teraz chodź, weźmiesz kąpiel, strasznie śmierdzisz – stwierdziłem i ruszyłem do łazienki. Zacząłem napełniać wannę wodą.

- Nie muszę się kąpać – odezwał się w progu chłopak. Wiedziałem, że tak nie myśli, przecież nie został pozbawiony zmysłu węchu. - Nie chcę ci zawracać głowy – dodał. Zerknąłem na niego.

- Nie zawracasz. A jak masz tu spać, musisz się umyć – kontynuowałem swoją czynność.

- Więc nie będę tu spał – powiedział dość cicho, jakby nie był pewny swoich słów.

- Bo cię wciągnę do tej wanny siłą – pogroziłem mu, odkładając wiadro i odwracając się w jego stronę.

- Nie zrobisz tego – powiedział ze zmarszczonym czołem. Uniosłem do góry jedną brew podchodząc do niego.

- Chcesz się przekonać? - po tych słowach chłopak nagle zniknął. Ruszyłem za nim, miałem przewagę, ponieważ to był mój dom, a on się w nim jeszcze gubił. Zamiast pobiec w kierunku wyjścia, Fafnir wylądował w sypialni. Nie tracąc jednak wiary, że uda mu się uciec, podbiegł do stołu, który jest przeszkodą nie do przejścia, kiedy bawisz się w „berka”. Byłem za chłopakiem, kiedy rozdzielił nas mebel. Przez chwilę żaden z nas się nie ruszał, gdy szedłem w jedną stronę, on chciał uciec w drugą. Pod stołem bym się nie zmieścił, a przeskakiwać nie chciałem. W końcu ruszyłem w jednym kierunku, a białowłosy to wykorzystując, uciekł do drzwi. Byłem tuż za nim, na wyciągnięcie ręki, a gdy musnąłem jego (moją) koszulkę, skręcił, bym nie mógł go chwycić. Na moje szczęście, a nieszczęście jego, wpadł z powrotem do łazienki. Stanąłem w progu, Fafnir stał przed wanną. Odwrócił się do mnie, a ja ze zwycięskim uśmiechem ruszyłem w jego stronę. Gdy byłem blisko, on nagle pobiegł w bok i chciał wybiec z pomieszczenia, ale ja w ostatniej chwili go złapałem, obejmując go za brzuch. Jednocześnie poślizgnąłem się na mokrej wodzie i poleciałem do tyłu. Razem z albinosem wpadłem do wody. Wyciągnąłem łeb na powierzchnie, puszczając przy okazji chłopaka. Siedział na mnie, wytarł twarz z wody i spojrzał na mnie jednocześnie przepraszająco, jak i z rozbawieniem.

- Ups – powiedział cicho. Uśmiechnąłem się lekko, a potem zaśmiałem.

- Teraz nie masz wyboru, musisz się wykąpać – powiedziałem.

Fafnir?