Nie wiem, co Lucio sobie myślał idąc za mną, mimo że ja chciałam
spokoju. Płacząc przy nim wiedziałam, że w przyszłości (o ile będziemy
ją ze sobą dzielić), wypominanie mi tego stanie się na porządku
dziennym, a tego, rzecz jasna, nie chciałam. Strata bliskiego jest czymś
okropnym i mimo, że doświadczyłam tego uczucia tyle razy, to wciąż było
mi obce i za każdym razem bolało mnie tak samo, a może i bardziej. Nie
wiem, co w życiu stracił Lucio (a skoro znajdował się na wyspie, to coś
kiedyś na pewno musiał stracić), więc także nie wiedziałam, czy zrozumie
mnie w tym momencie, czy po prostu wyśmieje i w taki oto sposób nasze
drogi się rozejdą. Myślałam nawet, czy tak by nie było lepiej, miłość,
przyjaźń, czy przywiązanie traktowałam jako słabość, a na to nie mogłam
sobie pozwolić, przynajmniej nie tutaj, na wyspie. Siedząc na podłodze, w
kuchni, ukryta głęboko za kurtyną włosów, jakby w nadziei, że w ten
sposób uniknę bacznego spojrzenia mężczyzny, poczułam rękę gdzieś tam w
pobliżu, która następnie ułożona została na moich plecach, które unosiły
się nieprzyjemnie w płaczu.
Po chwili uniosłam głowę, przecierając oczy i policzki, a następnie
wstałam. Mógł mnie wziąć za nienormalną lub co gorsza, bipolarną, ale ja
właśnie w taki sposób radziłam sobie z problemami - ignorując je.
Podjęłam ścierkę z blatu, jednym sprawnym ruchem ścierając podłogę, na
szczęście nie było na niej dużo zmarnowanego jedzenia. Nastawiłam
ponownie zapełniony po brzegi garnek, widząc, że chcąc niechcąc, zapasy
powoli się kończyły, a że nastała zima i pierwszy śnieg już spadł,
musiałam się wybrać na drobne zakupy, bo polowanie w takich warunkach z
pewnością nie byłoby przyjemne.
– Zanieś to Dorianowi – rzuciłam, podając mu zawiniątko pełne skrojonych
uprzednio przeze mnie warzyw, które miałam w zamiarze dodać do potrawy,
jednak niespecjalnie się przydały.
Ten bez słowa wstał, zabierając ze sobą to, co mu dałam i poszedł, a
trzask drzwi objaśnił mi, że wyszedł. Mieszałam zawzięcie zawartość
garnka, nie zauważając, że Lucio wrócił, skutecznie odrywałam się od
porażającej rzeczywistości.
– Jestem pewien, że śniadanie jest już gotowe – zmierzył mnie
spojrzeniem, przywracając mnie do rzeczywistości. Skinęłam tylko głową,
doprawiając jedzenie i nakładając na lśniące talerze. Postawiłam je na
stole, przysiadając się do niego i zaczynając w spokoju jeść.
– Napisz ten raport, a potem przejadę się z tobą do wioski, potrzebuję
coś załatwić – mruknął w pewnym momencie, a ja zatrzymałam widelec w
połowie drogi do moich ust.
– I sądzisz, że tak po prostu cię tam wpuszczę? Tutaj, okej, bo nie ma ludzi. O wiosce możesz pomarzyć – ostudziłam jego zapał.
– Sądzę, że i tak niewiele masz do powiedzenia, bo jeśli nie pojadę tam z
tobą, to sam i nawet mnie nie zauważysz – skończył dyskusję, a ja w
duchu przyznałam mu rację, bo wprost nigdy bym tego nie zrobiła.
– Jedziesz osobnym powozem, nie znamy się i nie widzieliśmy nigdy na
oczy – warknęłam, czując, że ma nade mną przewagę. – i zmywasz naczynia –
uśmiechnęłam się kpiąco, zostawiając po sobie przybrudzony, pusty
talerz, a sama odeszłam do drewnianego biurka stojącego wytrwale w rogu
domu. Wyłożyłam potrzebne mi papiery oraz zaczęłam bazgrać na jednym z
nich piórem, maczając go co jakiś czas w tuszu. Dobrze, że dzisiaj był
oficjalny koniec mojej miesięcznej, wykańczającej dyktatury. Skończyłam
pisać, wkładając ubogi raport do koperty i załamując jej róg, jak to
miałam w zwyczaju.
– Ja już – wstałam, zasuwając po sobie krzesło. – A ty?
Lucio?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz