Od Chakori CD Reske

Mimo zapewnień mężczyzny nadal byłam czujna i gotowa do ataku. Dzięki mojej profesji nauczyłam się jednego: jedyną osobą, której możesz całkowicie zaufać, jesteś tylko ty sam. Patrzyłam na niego przenikliwym wzrokiem i zlustrowałam jego postać. Był to młody, trochę starszy ode mnie mężczyzna o bursztynowych oczach. Przewyższał mnie o głowę i był silnie zbudowany, na pewno byłby trudnym przeciwnikiem. Mimo wszystko wiedziałam, że w razie jego ataku powinnam dać sobie radę.
- Jestem Reske, a ty? - Spytał chłopak, lecz nie doczekał się odpowiedzi. - Naprawdę nie musisz się niczego obawiać. - Kontynuował, jednak gdy mimo to nadal patrzyłam na niego podejrzliwym wzorkiem, odłożył swoją broń na ziemię i podniósł ręce, pokazując, że nie ma nic w dłoniach. - Widzisz?
Wtedy usłyszałam lekki szelest, jednak nie mogłam określić, z której strony pochodził. Czyżby ktoś jeszcze tu był? Zaniepokoił mnie ten dźwięk, ale równie dobrze mogło to być jakieś zwierzę. Jednak po chwili usłyszałam doskonale znany mi odgłos. Dźwięk puszczonej cięciwy...
- Padnij! - Krzyknęłam do zdezorientowanego chłopaka, który od razu wykonał moje polecenie. Nad naszymi głowami przeleciała ze świstem rozpędzona strzała, która wbiła się w pień drzewa stojącego zaledwie kilka metrów za nami.
Rozejrzałam się dookoła i, mimo że dookoła panowała ciemność, to księżyc oświetlał las na tyle, że zauważyłam w oddali mężczyznę z zielonymi kocimi oczami świecącymi w ciemności, który wziął kolejną strzałą i ponownie do nas celował. Reske również go zauważył i od razu ukrył się za grubym pniem drzewa, ja zrobiłam to samo.
- Znasz go? - Zapytał. Pokręciłam tylko głową, żeby zaprzeczyć.
Kiedy ledwie centymetr od mojego ucha przeleciała kolejną strzała, krzyknęłam do mężczyzny chowającego się tuż obok mnie:
- Musimy stąd uciekać, nie jesteśmy tutaj bezpieczni!
Oboje zerwaliśmy się z miejsca w tym samym czasie i zaczęliśmy biec po omacku w gąszczu lian, gałęzi i liści. Co chwilę się o coś potykaliśmy i słyszeliśmy świst kolejnych strzał, które przelatywały niebezpiecznie blisko nas. Nagle natrafiłam nogą na ogromny korzeń, o który się potknęłam i runęłam jak długa na ziemię. Przy okazji upadania uderzyłam w coś tak mocno głową, że aż zrobiło mi się ciemno przed oczami. Reske, który biegł kawałek przede mną, wrócił się, chwycił mnie mocno za ramię i pomógł mi wstać. Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego to zrobił. Przecież nie był mi nic winien, nie byłam też jego znajomą ani rodziną, poznał mnie dopiero parę chwil temu. Zrobił to bezinteresownie? Nie mogłam tego zupełnie pojąć.
- Dziękuję - powiedziałam cicho, być może na tyle cicho, że nie usłyszał, ale nie miałam zamiaru tego powtarzać. Po chwili jednak mężczyzna odpowiedział:
- Nie ma za co.
Nadal kontynuowaliśmy naszą szaleńczą ucieczkę, a myśliwy, który na nas polował, został chwilę w tyle. Strzały przelatywały w znacznej odległości i nie stanowiły już dla nas zagrożenia. Strzelec o kocich oczach strzelał z coraz większej odległości, a trafienie z tak daleka w ruchomy cel i to po ciemku graniczyło z cudem. Po chwili strzały całkowicie przestały się pojawiać, łucznik chyba postanowił zrezygnować z pogoni. Biegliśmy jeszcze przez jakiś czas, a potem trochę zwolniliśmy.
- Uciekliśmy! - Powiedział Reske, patrząc na mnie z uśmiechem od ucha do ucha, po czym zaśmiał się i głośno odetchnął z ulgą.
Na mojej twarzy też pojawił się lekki uśmiech, jednak był tak niewielki, że chłopak pewnie nawet go nie dostrzegł.
Jednak coś nadal nie dawało mi spokoju, coś było nie tak. Nie wiem, co to było, ale jeżeli chodzi o przeczucia, to rzadko, kiedy się myliłam.
Wtedy zauważyłam w ciemności, jak z oddali zbliża się do nas parę ludzkich sylwetek. Obróciłam się i zauważyłam kolejnych. Zbliżali się z każdej możliwej strony. Byliśmy otoczeni...

Reske?